Ik ben 38 jaar, hoogsensitief, moeder van drie prachtige kinderen, en ik woon in het prachtige Zweden. Sinds ik mijn hoogsensitiviteit heb omarmd en weet hoe ik hier me om kan gaan, leef ik eindelijk het leven dat volledig past bij de vrouw die ik ben.
Dit was niet altijd het geval
Jarenlang had ik het gevoel dat het normaal was om met een overprikkeld en onrustig gevoel rond te lopen. Ik deed immers alles wat iedereen deed, dus het moest er wel bij horen, toch?
Ik dacht dat ik moest leren om de sociale en maatschappelijke druk beter te kunnen dragen. Ik moest gewoon wat minder denken en mij aanpassen aan alles wat er van mij verwacht werd.
Ik ging trouw naar elke verjaardag of familiefeest, terwijl ik eigenlijk behoefte had aan meer momenten voor mezelf. ‘Nee’ zeggen vond ik ontzettend lastig. Zelfs als ik de moed vond om dat te doen, kon ik niet voorkomen dat ik ‘s nachts wakker lag van de angst voor het oordeel van anderen, waardoor mijn vermoeidheid alleen maar toenam.
Ik bracht mijn pauze door met oppervlakkige gesprekken met collega’s, terwijl ik eigenlijk verlangde naar een moment van ontspanning. Even een moment alleen en geen prikkels. Maar omdat dit heel gek voelde, zat ik iedere dag weer aan dezelfde tafel.
Ondanks mijn vermoeidheid plande ik mijn vrije uren vol met afspraken en aan het eind van de dag beantwoordde ik nog snel even wat berichten in die ene groepsapp, voor ik eindelijk uitgeput kon gaan slapen.
Ik was eigenlijk op zoek naar meer rust, balans en diepgang, maar duwde die behoefte weg omdat het niet gezellig was voor anderen.
In plaats daarvan leefde ik op een manier zoals ik dacht dat ‘het hoort’.
Ondanks dat had ik het gevoel dat ik nergens echt bij hoorde en dat er talloze verwachtingen waren waaraan ik simpelweg niet kon voldoen. Elke avond eindigde ik uitgeput op de bank, soms amper in staat om nog enig geluid of licht te verdragen. Ik kon niet meer slapen door de overweldigende prikkels die ik dagelijks moest verwerken, en ik leefde voortdurend met een gevoel van uitputting en stress.
Dit duurde voort, totdat ik uiteindelijk niet meer kon en gedwongen werd thuis te blijven vanwege een burn-out. Tijdens diezelfde periode was ik in verwachting van ons derde kindje en verloor ik mijn zus. Het waren ongelooflijk zware tijden.
Aan de ene kant wilde ik heel graag doorgaan, maar aan de andere kant besefte ik dat er nu dringend iets moest veranderen. Ik kon niet langer doorgaan zoals ik deed. Ik was niet de moeder die ik wilde zijn en voelde me ver verwijderd van de vrouw die ik diep van binnen ben.
Totdat ik op een dag, bij toeval, de scriptie van een collega over hoogsensitiviteit onder mijn ogen kwam. Ik was ontzettend verbaast. Bijna alles wat ik las leek over mij te gaan. Zoveel herkenning!
Vanaf dat moment ben ik mij gaan verdiepen in hoogsensitiviteit. Ik besefte mij dat ik helemaal niet ‘raar’ was en dat er talloze vrouwen zijn zoals ik. Vrouwen die tegen dezelfde uitdagingen aanlopen en op zoek zijn naar antwoorden en diepgang om hun leven een stuk gemakkelijker te kunnen maken.
Ik zag vervolgens ook in dat ik al die tijd voorbij ben gegaan aan mijn werkelijke behoeften. Ik was aan het leven op een manier die door anderen van mij verwacht leek te worden, waarbij ik bang was voor afwijzing en ik een angst had ontwikkeld om teleur te stellen en anders te zijn. Ik wilde voldoen aan dat ene plaatje, waarin ik dacht gelukkig te kunnen zijn.
Dankzij mijn studie tot holistisch gezinstherapeute, met een specialisatie in hoogsensitiviteit, werd ik mij steeds bewuster van de onbewuste processen die er bij veel hoogsensitieve vrouwen afspelen.
Ook bij mij.
Ik ontdekte dat ik vooral bezig was met ‘hoe het hoort’ maar nooit met hetgeen ik diep van binnen wilde en dat ik op deze manier nooit echt een gevoel van innerlijke rust zou ervaren.
Ik heb vervolgens besloten om er mijn missie van te maken om hoogsensitiviteit meer onder de aandacht te brengen en het vooral ook te normaliseren en positief te benaderen. Want mijn inziens gebeurt dit nog veel te weinig. En dat is zo zonde!
Leven op mijn eigen voorwaarden
Sinds ik weet hoe ik het beste met mijn hoogsensitiviteit kan omgaan is het leven zoveel leuker geworden.
Ik doe wat mij gelukkig maakt en ik leef mijn leven nu volledig op mijn eigen voorwaarden. Ik heb besloten om mijn leven compleet anders in te delen en vooral te luisteren naar mijn eigen gevoel.
Ik heb mijn balans gevonden in een wereld die soms het uiterste van mij vroeg. En dat voelt enorm bevrijdend.
Ik verspil mijn energie niet langer aan het doen ‘zoals het hoort’, maar ik heb vertrouwen in de vrouw die ik diep van binnen bent en ik handel daar ook naar. Ik leef het leven op een manier die bij mij past. Leven zoals het leven is bedoeld.
En dat gevoel gun ik iedere vrouw.
Onlangs ben ik samen met mijn man en drie kinderen vanuit het zonnige Curaçao naar het prachtige Zweden verhuisd.
Ik sta altijd voor iedereen klaar. Zonder tegenverwachtingen.
Ik hou ontzettend veel van ons gezin, maar ik vind het ook heerlijk om tijd voor mezelf te hebben. Ik plan dan ook regelmatig een moment in die volledig in het teken staat van tijd voor mezelf. Even een uurtje alleen met een boek in de zon zitten of een middag naar de Spa, ik kan daar oprecht van genieten en laad daar enorm van op.
Ik vertrouw daarnaast altijd op mijn intuïtie. Of het nu gaat om kleine keuzes, of grote keuzes zoals onze emigratie, mijn intuïtie heeft mij nog nooit in de steek gelaten. Soms loopt iets net even anders dan ik vooraf had gedacht, maar dan heeft dat altijd een reden. Vaak ligt er nog iets veel mooiers voor mij in het verschiet.
Ik kan het altijd wel waarderen als ik in alle rust kan opstaan. Gelieve niet teveel tegen mij te praten voor 8 uur s ’ochtends.
Oké, toegegeven. Ik heb gewoon een onwijs ochtendhumeur. Gelukkig weet mijn gezin niet beter en houden ze hier rekening mee. Meestal dan. 😉
Roddelende vrouwen die elkaar niet ondersteunen maar elkaar juist onderuit halen. We kunnen zoveel meer voor elkaar betekenen, als we hier maar voor openstaan.
En schoolpleinen. Misschien wel vanwege dezelfde vrouwen. Geef mij maar een positief en diepgaand gesprek in plaats van de vluchtige gesprekken over het weer of klachten over de leerkracht. Of de standaard vraag hoe het met je gaat waar maar heel weinig mensen oprecht in geïnteresseerd zijn. Noem me ongezellig, maar daar ga ik niet zo lekker op. 😉
Als je vastloopt en denkt dat ik je kan helpen, aarzel dan niet om je gegevens achter te laten. Ik luister graag naar je en kijk samen met je naar de mogelijkheden.
